Riddick” (2013) je film koji ima svoj tempo (ne plaši se da potroši dvadeset minuta na uvodne scene u kojima skoro i da nema dijaloga), ne obazire se na skorašnje izdanke filmske fantastike koji svi redom na plakatski način i sasvim vulgarno promovišu dominantni političko-ideološki sklop (“Star Trek II” sa negativcem whistle-blower-om kom nije dato dostojanstvo klasičnih filmskih negativaca, “Pacific Rim” koji bez ostatka zastupa tehnokratsko etatističko uređenje, “Oblivion” koji nepogrešivo otkriva uljeze-vanzemaljce – “krivica nije naša već je kriv stranac!” -, “After Earth” koji iza new-age priče o čoveku i prirodi pokušava da još jednom podrži očinski autoritet te da promoviše lik “dobrog oca”, patrona, “Elysium” koji vulgarizuje klasnu borbu… ). “Riddick” je treći deo serijala započetog 2000. sa “Pitch Black”, koji je jedan od onih filmova nastalih u tradiciji produkcije Rodžera Kormena, a koji dokazuju da ograničeni budžet ne mora da nužno za sobom donosi i ograničenost inventivnosti. “Pitch Black” je svojevrstan rimejk i refleksija “Poštanskih kočija” Džona Forda, samo što umesto Divljeg Zapada u “Pitch Black” imamo kosmički prostor, a umesto Džon Vejnovog simpatičnog kauboja-odmetnika imamo Ridika koji je ništadrugo do kombinacija Konana varvarina, Hanibala Lektora, te tipičnog anti-heroja “blacksploitation” i “film noire” žanra. Već sama sinteza ova tri lika pokazuje nam da Ridik nije lik koji je nastao bez ikakvih ambicija. Obrijan naćelavo, sa naočarima kakve obično nose varioci, već po samoj svojoj pojavi Ridik upućuje na radničku klasu. A to što pokazuje odlike Konana varvarina, Hanibala Lektora te Šefta odnosno Filipa Marloua, konkretan je komentar na položaj niže klase danas, koja ne može a da ne bude ne samo odmetnik, već još i mora da ima svoj kodeks, svoju pravednost koja svima drugima može da se čini okrutnom, nemilosrdnom, ali ko mari. U nastavku “Pitch Black”, “The Chronicles of Riddick” (2004), autori ovog serijala menjaju žanr i prave “Star Wars-koji-nije-nužno-pogodan-za-petogodišnjake”, u tradiciji Linčove “Dine” samo sada oslobođene artizma. Treći deo, iz ove godine, još jednom nas opravdano podseća na prošla dva dela ovog serijala – podsećanje na ove ne može da škodi, jer premalo je primera kao što su ovi. Isto tako, “Riddick” još jednom obrađuje ono čime je započet prvi deo – u ptanju je još jedan “kosmički vestern”. Ali, tamo gde je “Pitch Black” preuzimao tek formu vesterna i onda je preslikavao i primenjivao na horor, “Riddick” prvenstveno i po sadržaju i po načinu na koji je napravljen, jeste samo vestern, naravno, smešten u okvire međuzvezdanih putovanja i pustinjskih planeta. Ovim premeštanjem dominatnih vestern-elemenata vrši se aproprijacija vesterna samog, i vestern prestaje da ima ikakve veze sa Zapadom – “west” u ovakvom “westernu” više nema svoje označeno. Ako je klasični “science fiction” uvek obavezno “state fiction”, jer “naučno” iz naziva žanra pokazuje se kao uređeno, a uređenost se pokazuje kao teritorijalna odnosno obavezno državna (sklad planeta u “2001: Odiseja u svemiru” kao prostorni, teritorijalni sklad), ova tri filma o Ridiku uspešno deteritorijalizuju sam “science/state-fiction”.
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.